[ขั้นที่สี่] ห้องพักรวมของผู้พักชั่วคราว

[Amistyr Hotel]

ห้องพักรวมสำหรับผู้พักชั่วคราวที่เข้ามาเยือนโรงแรมแห่งนี้

[Falco Zalvisgo]

"เอาล่ะ ที่นี่คือห้องพักรวมแบบแยกเตียงสำหรับคุณนะครับ"

ชายหนุ่มยิ้มพลางผายมือไปด้านหลังที่มีเตียงอื่นและผู้คนอยู่รอบ ๆ

"เอ๋? ทำไมคุณถึงได้อยู่ห้องรวมงั้นหรอครับ ฮ่ะๆ ก็เพราะที่นี่เป็นโรงแรมยังไงล่ะครับ เจ้าของที่นี่ใจดีให้คุณพักฟรีก็จริง

แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียมากมาย เพราะฉะนั้นห้องเดี่ยวจะเฉพาะมีสำหรับผู้เข้าพักถาวรยังไงล่ะครับ"

จากตรงนี้พวกท่านยังคงได้ยินเสียงของกองไฟจากเตาผิงอยู่บ้าง แต่บรรยากาศกลับดูเยือกเย็นเนื่องจาก

ปฎิกริยาของผู้คนรอบๆกลับไร้ชีวิตชีวา บ้างก็ดูเหม่อลอย บ้างก็พึมพำถึงความทรงจำของตนเองที่หายไป

ซึ่งต่างจากพวกท่านที่ดูสดใส และกระตือรือล้น หรือบางคนอาจจะจำชื่อหรือเรื่องราวของตนเองได้เล็กน้อย

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวปลอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

"แม้ว่าจะมาจากข้างนอกเหมือนกัน แต่ผมเชื่อมั่นได้เลยว่า คุณจะต้องผ่านมันไปได้แน่นอน"

ฟัลโก้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สดใสแต่ดูหนักแน่นต่างจากปกติเล็กน้อย

"ไม่ว่าคุณมีคำถามอะไร น่าเสียดายที่ผมไม่อาจที่จะตอบได้ เพราะหน้าที่ของผมหมดลงแล้วล่ะ 

ต่อจากนี้ถ้าคุณไปยังทางเดินด้านซ้ายของเตาผิงจะพบกับบันไดคลื่นสมุทรที่เชื่อมไปยังพื้นที่ต่าง ๆได้

แต่ก่อนหน้านั้นคุณจะต้องไปยังทางเดินด้านขวาของเตาผิงก่อน แล้วคุณก็จะพบกับห้องที่มีกระจกอยู่

ผมบอกได้แค่ว่ามันไม่อันตรายอะไร ถือซะว่าเป็นบัตรผ่านก่อนเข้าไปยังส่วนหลักของโรงแรมนะครับ"

เขาโค้งให้คุณเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

[Melanee]

         สถานที่แรกที่ถูกพามาคือห้องที่อยู่ไม่ไกลไปจากเตาผิงไฟที่ถูกเติมพลังงานจนร่างกายรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา แต่เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ บรรยากาศของบริเวณนี้กลับรู้สึกว่าเย็นกว่าปกติ ไม่ใช่ความสบายใจ แต่กลับเป็นกลิ่นอายที่ดูน่าอึดอัดประหลาด สีสันของชีวิตชีวาที่เริ่มมีประกายคล้ายจะรู้สึกหม่นหมองลง
         

         เช่นเคย เจ้าของร่างที่นิ่งเงียบก็ไม่ได้เอ่ยตอบสิ่งใดเลย และทำเพียงแค่พยักหน้าตามคำพูดของอีกฝ่ายที่อธิบายให้ฟังเพียงเท่านั้น แม้มีบางครั้งที่นึกสงสัย คำถามนั้นก็ถูกตอบในเวลาถัดมาราวกับถูกล่วงรู้

"ไม่ว่าคุณมีคำถามอะไร น่าเสียดายที่ผมไม่อาจที่จะตอบได้ เพราะหน้าที่ของผมหมดลงแล้วล่ะ 

ต่อจากนี้ถ้าคุณไปยังทางเดินด้านซ้ายของเตาผิงจะพบกับบันไดคลื่นสมุทรที่เชื่อมไปยังพื้นที่ต่าง ๆได้

แต่ก่อนหน้านั้นคุณจะต้องไปยังทางเดินด้านขวาของเตาผิงก่อน แล้วคุณก็จะพบกับห้องที่มีกระจกอยู่

ผมบอกได้แค่ว่ามันไม่อันตรายอะไร ถือซะว่าเป็นบัตรผ่านก่อนเข้าไปยังส่วนหลักของโรงแรมนะครับ"

         สิ้นเสียงคำอธิบายนั้น อีกฝ่ายก็โค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินจากไป ร่างนั้นทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ภายในใจเหมือนกำลังท่องบท และดูเหมือนก่อนหน้านี้จะสังเกตเห็นทางแยกสองทางตามคำที่อีกฝ่ายกล่าว เมื่อนึกออกก็เริ่มเคลื่อนตัวเดินไปยังสถานที่ตามคำกล่าวทันที

[Coco]

หลังจากที่ขนมปังยังคาอยู่ที่ปาก ผู้ชายคนนั้นเขาพาตัวฉันมายังที่แห่งหนึ่งที่มีผู้คนมากมาย แต่พวกเขากลับเงียบขรึมพร้อมกับแววตาที่ไร้อารมณ์หรือแม้กระทั่งความรู้สึกที่ไม่รู้เป้าหมายของตัวเอง พวกเขาเอาแต่บ่นพึมพำ เหตุการณ์นี้จึงทำให้ฉันเองเริ่มมีสติขึ้นมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น.. บางทีหากฉันไม่พยายามค้นพบตัวเองก็อาจจะเป็นแบบคนพวกนี้.. ไม่ได้การ ฉันอยากจะที่จะหลุดพ้นสภาพแบบนี้ บางทีฉันก็อาจจะหช่วยพวกเข้าหลุดพ้นให้ได้บ้างถ้าฉันทำได้..

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวปลอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

"แม้ว่าจะมาจากข้างนอกเหมือนกัน แต่ผมเชื่อมั่นได้เลยว่า คุณจะต้องผ่านมันไปได้แน่นอน" เขาเอ่ย
นั่นทำให้ฉันรู้ว่าพวกเขาก็สูญเสียความรงจำเช่นเดียวกัน แล้วทำไมคนเหล่านี้และตัวฉันถึงมาที่แห่งนี้และสูญเสียความทรงจำเช่นเดียวกันล่ะ? ในขณะนั้นฉันก็กลืนขนมปังเข้าไปพร้อมกับยัดมันเข้าไปอีกก้อน…

"ไม่ว่าคุณมีคำถามอะไร น่าเสียดายที่ผมไม่อาจที่จะตอบได้ เพราะหน้าที่ของผมหมดลงแล้วล่ะ
ต่อจากนี้ถ้าคุณไปยังทางเดินด้านซ้ายของเตาผิงจะพบกับบันไดคลื่นสมุทรที่เชื่อมไปยังพื้นที่ต่าง ๆได้
แต่ก่อนหน้านั้นคุณจะต้องไปยังทางเดินด้านขวาของเตาผิงก่อน แล้วคุณก็จะพบกับห้องที่มีกระจกอยู่
ผมบอกได้แค่ว่ามันไม่อันตรายอะไร ถือซะว่าเป็นบัตรผ่านก่อนเข้าไปยังส่วนหลักของโรงแรมนะครับ" เขากล่าวให้คำแนะนำ

แน่นอนว่าความคาดหวังของฉันที่ต้องการจากตัวเขานั้นได้หมดไปแล้วหนึ่งอย่าง ทำให้ฉันจะต้องไปที่ห้องที่มีกระจกนั่น ถึงจะเกิดความสงสัยไปพร้อมๆกับความตะกละของฉันเองที่ค่อยๆยัดขนมปังเข้าไปเรื่อยๆจนเริ่มอยู่ตัว แต่ยังไงก็ต้องทำตามคำแนะนำของเขาแหละ…

[Inaba]

"เอาล่ะ ที่นี่คือห้องพักรวมแบบแยกเตียงสำหรับคุณนะครับ"

มองเข้าไปในห้องตามที่ชายหนุ่มพามา

"เอ๋? ทำไมคุณถึงได้อยู่ห้องรวมงั้นหรอครับ ฮ่ะๆ ก็เพราะที่นี่เป็นโรงแรมยังไงล่ะครับ เจ้าของที่นี่ใจดีให้คุณพักฟรีก็จริง แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียมากมาย เพราะฉะนั้นห้องเดี่ยวจะเฉพาะมีสำหรับผู้เข้าพักถาวรยังไงล่ะครับ"

"อ่า ครับ... " ว่าแล้วก็มองสังเกตเข้าไปในห้องพบกับเหล่าผู้อยู่อาศัยเก่าพวกนั้น oO(ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้แฮะ...)

"ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะครับ แม้ว่าจะมาจากข้างนอกเหมือนกัน แต่ผมเชื่อมั่นได้เลยว่า คุณจะต้องผ่านมันไปได้แน่นอน"

หลังจากที่ฟังชายหนุ่มพูดก็เกิดขมวดคิ้วเบาๆพลางคิดกับตัวเอง oO(...ผ่าน?)

"ไม่ว่าคุณมีคำถามอะไร น่าเสียดายที่ผมไม่อาจที่จะตอบได้ เพราะหน้าที่ของผมหมดลงแล้วล่ะ 
ต่อจากนี้ถ้าคุณไปยังทางเดินด้านซ้ายของเตาผิงจะพบกับบันไดคลื่นสมุทรที่เชื่อมไปยังพื้นที่ต่าง ๆได้
แต่ก่อนหน้านั้นคุณจะต้องไปยังทางเดินด้านขวาของเตาผิงก่อน แล้วคุณก็จะพบกับห้องที่มีกระจกอยู่
ผมบอกได้แค่ว่ามันไม่อันตรายอะไร ถือซะว่าเป็นบัตรผ่านก่อนเข้าไปยังส่วนหลักของโรงแรมนะครับ"

"ขอบคุณครับ..." เมื่อเห็นอีกฝ่ายโค้งให้ก็โค้งขอบคุณตามมารยาทกลับไป

oO(สรุปคือเป็นโรงแรมจริงๆงั้นหรอ.. ดูแปลกทุกอย่างเลย คนพวกนี้ก็ดูน่ากลัวด้วย... แล้วเตียงผมอยู่ไหนกันละเนี่ย... เฮ้อ...) ได้แต่คิดไปแล้วก็ถอนหายใจออกมาเพราะแค่มองไปรอบๆก็พอจะรู้ได้ว่าต่อให้ถามอะไรใครไปก็คงจะไม่ได้คำตอบอะไร แม้แต่กับชายหนุ่มที่เพิ่มเดินพามาส่ง สุดท้ายก็ตัดสินเลิกคิดแล้วไปยังห้องกระจกที่ชายหนุ่มบอกพลางสังเกตุรอบๆไปด้วย