[ขั้นที่ห้า] กระจกแห่งความทรงจำ

[Amistyr Hotel]

เมื่อยืนอยู่เบื้องหน้าของกระจกลึกลับนั้น ภาพเงาที่สะท้อนผ่านเผยให้เห็นเพียงเงาลางอันบางเบาคล้ายกลุ่มควันที่เลื่อนลอย

แต่ในชั่วพริบตานั้นเอง กระจกได้สะท้อนแสงซึ่งท่านสัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวของตัวท่าน เพียงชั่วพริบตา เปรียบดั่งประกายแสงของพลุที่ถูกจุด 

หมอกควันจางเริ่มรวมตัวกันเป็นรูปร่างที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ภาพที่สะท้อนผ่านค่อย ๆ เด่นชัด ชิ้นส่วนของความทรงจำมากมายที่ล่องลอยเคว้งคว้าง

บางส่วนเลือนลาง บ้างขาดหาย เหตุการณ์ในอดีตถูกกระตุ้นให้ย้อนคืนกลับมาช่วงหนึ่ง ทว่าความทรงจำที่เห็นในกระจกนั้น

กลับขัดแย้งกับตัวตนที่คิดว่าท่านเป็น และเมื่อรับรู้ถึงเหตุการณ์นั้น เศษเสี้ยวและเงาจางได้เลือนหาย กลายเป็นรูปร่างตัวตนของท่านเอง

การใช้งานกระจกแห่งความทรงจำ

1.โรลเพลย์นึกถึงความทรงจำของตน แต่สิ่งที่ท่านนึกออก กลับขัดแย้งกับตัวตนที่ท่านรู้สึกว่าท่านเป็น ภายในกระทู้นี้ (ขั้นต่ำ 4 บรรทัดเต็ม)
2.สร้างกระทู้ใหม่ โดยกำหนดชื่อกระทู้เป็น "ชื่อตัวละครของท่าน" และให้เขียนรายละเอียดของตัวละครที่นึกออก [ตัวอย่างกระทู้: เมลานี]
3.ดำเนินการ [ขั้นที่หก: บันไดเกลียวคลื่น] (ขั้นนี้จะโรลหรือไม่ก็ได้ไม่บังคับ แต่เป็นการแนะนำสถานที่)

[Melanee]

             ภายในด้านขวาของเตาผิง เป็นห้องตามที่ฟัลโก้กล่าวไม่มีผิด ห้องกระจกที่มีเพียงกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง ร่างนั้นค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ไม่รู้ว่าเพราะแสงภายในห้องดูมืดมัว หรือเพราะตำแหน่งเงาสะท้อน ภาพที่เห็นจึงช่างเลือนลางเหลือเกิน

             
             แต่ยิ่งใกล้มากเท่าใด ยิ่งขยับไปยืนอยู่จนมองเห็นลวดลายบนขอบกระจกอย่างชัดเจน ภาพที่สะท้อนออกมาก็มีเพียงกลุ่มก้อนที่เหมือนกับไอควันเลือนลาง ไร้ร่างกายที่ดูมีชีวิตชีวาที่เคยเห็น


             แต่เมื่อมองดูให้ดีก็สังเกตเห็นคล้ายว่าแม้แต่ควันนั้นก็ลอยไปลอยมาอย่างว้าวุ่น ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่นึกไม่ออก ราวกับมีบางอย่างที่ลอยมาปกคลุมก้อนความคิดนั้นจนเกือบมิด แต่เมื่อพยายามจะสงบมัน ท้ายที่สุดก็นึกออกถึงสาเหตุที่มายังสถานที่แห่งนี้ ทั้งคำพูดต่าง ๆ ที่เคยได้รับ น้ำเสียง ท่าทาง รอยยิ้มของชายแปลกหน้า ความรู้สึกที่เหมือนถูกเติมเต็มเข้ามาเมื่อครั้งตอนที่รับประทานขนมปังและดื่มนมอุ่น ๆ


             เสียงของเตาผิงไฟ ทุก ๆ อย่างนั้นล้วนแล้วแต่มีชีวิตชีวา และการที่ร่างนี้โต้ตอบกับสิ่งรอบกายเช่นนั้นได้ ก็แปลว่ามีตัวตนอยู่ ภาพของเรื่องราวหนึ่งย้อนกลับเข้ามาในหัว เป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยถามสิ่งใด ก็ถูกตอบได้ด้วยความรู้สึกว่าคนที่เห็นคือใคร ภาพของคนที่ดูน่าจะมีอายุมากกว่าเจ้าของร่างเล็กน้อย แต่ก็เป็นใบหน้าพิมพ์เดียวกันไม่มีผิด เหมือนเศษชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ได้ถูกเติมต่อ เช่นเดียวกับกลุ่มควันที่รวมกลุ่มกันและสลายหายไปกลายเป็นร่างร่างหนึ่งที่ปรากฏบนกระจก


             แต่คราวนี้ 'เมลานี' กลับสังเกตหญิงสาวที่สะท้อนผ่านออกมาได้อย่างชัดเจน แววตาสีลาเวนเดอร์ดูสดใสขึ้นมาท่ามกลางห้องที่มืดมัว

[Coco]

หลังจากได้รับคำแนะนำจากฟัลโกด้ ฉันก็ได้เดินไปยังห้องที่มีกระจกนั่นอยู่ ในห้องแห่งนั้นมีไอปริศนาลอยอยู่รอบๆกระจก อีกทั้งเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆกระจกนั้นก็รู้สึกขนลุกทำให้กล้าๆกลัวๆที่จะเข้าไปใกล้มัน แต่ในเมื่อไม่มีอะไรที่จะเสียไป ฉันจึงยอมเสี่ยงที่จะลองเพ่งมองกระจกนั้นเอง

เมื่อเพ่งมองดูได้สักพัก ฉันมองเห็นแค่ตัวเองเท่านั้น.. เมื่อนั้นฉันเลยรู้สึกคลายกังวลไปได้เป็นอย่างมาก ทว่าจู่ๆตัวฉันในกระจกก็ยิ้มออกมา ทั้งๆที่ฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้กลับทำหน้าที่รู้สึกประหลาดใจจนอ้าปากค้าง… ก่อนที่ภาพจะเผยให้เห็นเรื่องราวต่างๆ เรื่องราวที่ฉันเคยมีในก่อนที่จะมายังที่แห่งนี้…

ฉันมองเห็นผู้คนที่กำลังกราบไหว้ตัวฉันเอง ดอกไม้ในแจกัน ธูปและเทียนหอมพร้อมกับของมากมายที่วางไปตรงหน้าฉัน และที่ๆฉันยืนอยู่ในกระจกนั้นมันดูคล้ายราวกับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งใดสักแห่ง ผู้คนที่ดูเหมือนกำลังอ้อนวอนฉันต่อหน้ากับเด็กที่กำลังนอนราวกับกำลังจะสิ้นลมหายใจอยู่ตรงนั้น เมื่อฉันจุมพิต เด็กคนนั้นก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง ก่อนที่ภาพนั้นจะหายไปจากกระจก โดยที่ทิ้งความสงสัยมากมายที่เกิดขึ้นในหัวของฉัน ฉันเป็น... แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่แห่งนี้ได้ อีกทั้งยังสูญเสียความทรงจำไปเกือบทั้งหมด.. เรื่องนี้อาจจะมีเบื้องลึกก็เป็นได้!

[Inaba]

ระหว่างทางได้เดินผ่านห้องเตาผิงอีกครั้ง ในครั้งนี้ก็พบกับฟัลโก้อีกครั้ง จึ้งโค้งคำนับเบาๆให้ทีนึงพลางเหลือบไปเห็นขนมปังชิ้นเดิมที่ตอนแรกไม่ได้กิน จึงเดินเข้าไปแล้วหยิบขนมปังนั่นแล้วเดินออกจากห้องไปที่ห้องกระจกตามที่วางเป้าไว้

เมื่อเดินมาถึงกลับไปเห็นประตูแบบที่คิดไว้กลับเป็นช่องที่ดูแปลกตาและดูอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงชอบกล 

"ขออนุญาตินะครับ" ค่อยๆเข้าไปในห้องก็พบกับกระจกบานใหญ่นั้นตั้งอยู่ บรรยากาศในห้องดูอึมครึมต่างจากห้องเตาผิงที่เพิ่งผ่านเข้ามาอย่างสิ้นเชิง

oO(แล้วต้องทำยังไงต่อเนี่ย...?)

ได้แต่คิดอยู่ในใจพลางมองสำรวจรอบๆห้อง หลังจากมองไปรอบๆแล้วว่าไม่มีอะไรก็มองไปที่ตัวกระจกก่อนจะเห็นเงาที่สะท้อนออกมา...

ในกระจกนั้นมีตัวตนของเขากำลังมองกลับมาที่เขาอยู่... เพียงแต่ในมือกลับมีเจ้าตัวก้อนขน สิ่งมีชีวิตอันแสนชั่วร้ายในตระกูลเฟลายซึ่งก็คือ "แมว" อยู่ในมือ ทั้งๆที่ยิ่งมองยิ่งรู้สึกขยาดแต่ภาพในกระจกกลับยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข ทั้งๆที่ตอนนี้ขนลุกสู้เหมือนเพิ่งเจอผี แต่เงาสะท้อนกลับเอ็นดูเจ้าสิ่งในมืออย่างทนุถนอม

"เหี้*ไรวะนั่น..." ถ้อยคำที่ออกมาเบาๆ ถ้อยคำที่ออกมาจากใจจริง ทั้งๆที่เงาที่สะท้อนอยู่นั่นคือตัวเองแท้ๆแต่เสียงภายในใจกลับ กู่ร้องว่านั่นไม่ใช่ ไม่มีทางใช่ ไม่มีวัน อย่างแน่นอน