[เริ่มต้น] ลืมตาตื่น

[Amistyr Hotel]

กลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้ที่โฉยมาตามสายลมอบอุ่น สายลมนั้นโอบล้อมร่างของท่านไว้อย่างแผ่วเบา

เมื่อท่านลืมตาตื่นมาแล้วรู้สึกถึงการมีอยู่ของตัวตนของท่าน ภาพของแสงแรกทื่ท่านเห็นตรงหน้า


คือทุ่งของหมู่มวลดอกลาเวนเดอร์ที่ทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา ตามเส้นขอบท้องฟ้าสีแสดสว่าง

และแม้ว่าท่านจะมองไปยังทิศทางใด ก็เปรียบเหมือนเส้นขอบฟ้านั้นจะทอดยาวไปไม่รู้จบ

หากแต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางทุ่งลาเวนเดอร์นั้น คืออาคารหลังเก่าที่ดูทรุดโทรม

ซึ่งด้านหน้าของอาคารมีป้ายที่ผุพังห้อยอยู่มีข้อความที่พอรับรู้ได้ว่า 'Amistyr Hotel' แต่จะทำอย่างไรในเมื่อ..

『  ท่านจำอะไรไม่ได้เลย 』

[Melanee]

         เมื่อห้าปีก่อน.... สิ่งที่จำความได้คือภาพของเปลือกตาบางลืมขึ้นพร้อมกับกลิ่นของหมู่มวลดอกไม้ที่ลอยมาแตะจมูก ปลายอ่อนของลาเวนเดอร์พลิ้วไหวเบา ๆ ไปตามแรงลมที่พาดผ่าน สิ่งแรกที่สังเกตคือสีของเหล่าบุปผาที่เต็มไปทั่วทั้งผืนดิน และสิ่งถัดมาสีแสดของเส้นขอบฟ้าที่ตัดกันดั่งเส้นขนานที่แบ่งแยกสองเขตโลก
         

         กลุ่มก้อนปุยเมฆล่องลอยเนิ่นนานจนเหมือนกาลเวลาหยุดนิ่ง เช่นเดียวกับร่างของตัวเองที่สงบจนเหมือนถูกแช่แข็งค้าง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านพ้นไปนานเท่าใด แต่เปลือกตานั้นก็ค่อย ๆ กระพริบตาลงหนึ่งครั้งหลังจากได้เห็นภาพตรงหน้า ก่อนจะกระพริบตาต่อครั้งแล้ว ครั้งเล่า แต่ร่างนั้นก็ยังหยุดอยู่เช่นเดิม


         และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวนั้นก็เริ่มสังเกตเห็นอาคารบ้านหลังเก่าตั้งอยู่ใจกลางทุ่ง ปลายทางของแววตาไม่ใช่ทัศนียภาพรอบกายอีกต่อไป แต่กลับเป็นป้ายผุพังที่ถูกห้อยอยู่ด้านหน้า ถึงเช่นนั้นก็ยังทำเพียงแค่จ้องมองอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้ขยับสิ่งใดเลย

[Coco]

ในยามโพล้เพล้นั้น ดวงตายังถูกเปลือกตาปิดไว้ให้มองไม่เห็น รับรู้ได้เพียงความเจ็บปวดตามร่างกายที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่เลวร้ายบางอย่างมาได้ มันคืออะไรกัน.. ตัวฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร หรือเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงหรือกี่วันที่ผ่านมา ทว่าจมูกก็สัมผัสได้ถึงความหอมฟุ้งที่อ่อนโยนของกลิ่นดอกไม้ลึกลับที่ไม่รู้มาก่อน กลิ่นของมันช่างชวนหลงใหลให้หลับฝันดีต่อ ทว่าเปลือกตาต้องเปิดขึ้นด้วยความฉงน และเห็นภาพของแปลงดอกไม้สีม่วงกว้างใหญ่

“ตัวฉันอยู่ที่ไหนกันนะ?”

คำถามเกิดขึ้นเมื่อลืมตาขึ้นได้ ร่างที่เปื้อนดินโคลน อีกทั้งแผลสดตามตัวที่ได้รับมาอย่างเป็นปริศนา เสื้อผ้าที่ขาดเป็นริ้วนี้พร้อมด้วยร่างกายที่อ่อนแอแต่ให้ความรู้แปลกที่เบาหวิวอยู่ตามร่างกายจนสามารถพยุงตัวขึ้นมาได้ อีกทั้งอกที่รู้สึกโล่งอย่างน่าประหลาดใจ ทว่าทันใดนั้นสายตาก็ทอดไปมองเห็นตึกโทรมๆหลังหนึ่ง พร้อมแสงไฟที่บ่งบอกว่ามีคนพักอยู่ที่นั่น และฉันอาจไปขอความช่วยเหลือจากเขาได้..
และเมื่อไปถึงที่นั่น.. นั่นอ่านว่าอะไรนะ? คล้ายกับภาษาหนึ่งที่เคยร่ำเรียนมาแต่อ้อนแต่อ่อน ทว่าทันใดก็นึกขึ้นได้ว่าต้องพูดว่าอะไร แต่เพียงติดอยู่ในปากว่ามันเรียกว่าอะไร ทว่ายังคงอ่านพอออกและเข้าใจในความหมายที่มันเขียนอยู่นั้น..

“บางทีที่นี่อาจจะเป็นประเทศที่ใดสักแห่งที่ฉันคุ้นเคย หรืออาจจะบังเอิญที่ฉันรู้ภาษานั้น...?” ฉันคิดในใจ “อามิสทรี? คืออะไรกันนะ แต่อีกคำนั้นฉันเข้าใจเชียวแหละว่าคืออะไร”

[Inaba]

สายลมพริ้วไหวกระทบร่าง กลิ่นหอมของดอกไม้รอบข้างกระทบเข้าไปในโสดประสาทจนแทนที่จะรู้สึกหอมกลับกลายเป็นรู้สึกไม่ดี ดวงตาหนักอึ้งนั้นค่อยๆเปิดออกมองเห็นทิวทัศน์ท้องฟ้าสีอัสดงสวนงามอยู่ตรงหน้า ก่อนจะได้คิดอะไร ร่างกายหนักอึ้งนั้นก็ค่อยๆพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพลางมองไปรอบๆที่เพียงมองเห็นแต่ ทุ่งดอกไม้ไกลสุดลุกหูลุกตา

oO(ที่ไหน...?)

อยู่ๆอาการปวดหัวก็แล่นแปร๊บเข้ามา จึงได้แต่เอามือข้างนึงกุมหัว พยายามที่จะนึกและทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นพลางมองไปรอบๆ แต่ในหัวก็พบแต่เพียงความว่างเปล่าที่นึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น... ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกก็คือไม่สามารถนึกอะไรออกได้เลยตะหาก

หลังจากมองรอบตัวไปสักพักก็ไปสะดุดตาเข้ากับอาคารไม้หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้า

เมื่อปรับระดับสายตาได้ก็ตัดสินใจลุกขึ้นมาและเดินตรงดิ่งไปที่อาคารไม้หลังนั้นพลางตรวจสอบทางเข้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน

oO(...แปลก)

ทั้งๆที่รอบข้างเต็มไปด้วยสวนดอกไม้ไกลสุดลุกหูลุกตา แต่ที่บริเวณอาคารกลับดูสะอาดราวกลับเพิ่มีคนทำความสะอาดไป นอกจากนี้ ทั้งๆที่ตัวอาคารดูทรุดโทรมราวกลับจะพังได้ทุกเมื่อ แต่ประตูกลับอยู่ในสภาพปกติต่างจากตัวอาคาร พลางมองไปเห็นป้ายผุพังที่เขียนไว้ว่า [Amistyr Hotel]

oO(โรงแรม? แปลกจริงๆนั่นล่ะ...)